نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
به معاویه
اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، خداوند سبحان دنیا را برای جهانی بعد از آن آفریده و مردم را در آن به آزمایش درآورده است تا آن که عملش بهتر است آشکار شود. و ما نه برای دنیا آفریده شده ایم و نه برای تلاش درباره دنیا. و جز این نیست که ما در این دنیا برای آزمایش قرار گرفته ایم و قطعی است که خداوند مرا با تو و تو را با من آزمایش می کند و یکی از ما دو نفر را برای دیگری حجت قرار داده است. پس تو با تاویل قرآن، برای به دست آوردن دنیا تاختی، و مرا درباره چیزی مسوول قلمداد کردی که نه دست من جنایتی در آن به وجود آورده است و نه زبان من. تو و اهل شام آن دروغ را وسیله قرار دادید و دانایان شما، نادانانتان را و ایستاده تان نشسته ها را تحریک نمودند. پس ای معاویه، از خدا بترس و در کشیدن مهارت که شیطان به دست گرفته است، با آن موجود پلید، مبارزه کن و روی خود را به آخرت برگردان. اینست راه ما و راه شما. و بترس از این که خداوند تو را به زودی به حادثه ای کوبنده چنان مبتلا کند که دنباله ات را قطع کند و ریشه ات را برکند. یقینا من به خدا سوگند یاد می کنم، سوگندی غیرقابل تخلف که اگر مقدرات جمع کننده مابین من و شما را در آشیانه تو جمع کند هرگز تو را رها نکنم (تا آنگاه که خدا میان ما حکم کند و او بهترین حکم کنندگان است).