خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): به ابوذر رحمه الله علیه در آن هنگام که به ربذه تبعید شد
ای اباذر، قطعا تو برای خدا خشمگین گشتی، پس به آن خداوند امیدوار باش که برای او غضب کردی. این مردم برای دنیای خود از تو بیمناک گشتند، و تو برای دین خود از آنان به ترس افتادی. پس ای اباذر، رها کن برای آنان آنچه را که برای داشتن آن از تو بیمناک شدند. و بگریز از آنان به جهت آن دین که از آنان درباره آن به ترس و وحشت افتادی. چه بسیار است نیاز آن قوم به جلوگیری تو از ناشایسته های آنان. و چه بسیار است بی نیازی تو از آنچه تو را از آن منع نمودند. و به زودی خواهی فهمید کیست فردا کسی که از این کشاکش سود خواهد برد و کسی که بیش از دیگران مورد رشک قرار خواهد گرفت. و اگر آسمان ها و زمین ها بر روی بنده ای بسته شود، سپس آن بنده به خداوند سبحان تقوا بورزد، خداوند برای او از آسمان ها و زمین های بسته شده گریزگاهی باز می کند. ای اباذر، هیچ کسی و هیچ چیزی جز حق با تو مانوس نباشد و هیچ کسی و هیچ چیزی تو را جز باطل به وحشت نیندازد. اگر دنیای آنان را می پذیرفتی، دوستت می داشتند. و اگر مقداری از دنیای آنان را به خود اختصاص می دادی، تو را امین می پنداشتند.