خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
در این خطبه عرب را پیش از بعثت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله )توصیف می کند، سپس حال خود را پس از بیعت با او بیان می نماید.
عرب پیش از بعثت
خداوند متعال، محمد (صلی الله علیه و آله )را تبلیغ کننده بر عالمیان و امین برای فرستادن قرآن و رسالت، مبعوث نمود. در آن حال شما گروه عرب، دارای بدترین دین بودید و در بدترین جامعه زندگی می کردید. در میان سنگهای سخت و مارهای ناشنوا سکنی داشتید. آبهای تیره می آشامیدید، و غذای خشن می خوردید، و خونهای یکدیگر را می ریختید، و از خویشاوندان خود قطع رابطه می نمودید. بتها در میان شما (برای پرستش) نصب شده و گناهان و انحرافها سخت به شما بسته بود. بیان حال خود پیش از بیعت
در آن موقع نگریستم، جز دودمان خودم کمکی نداشتم. از سپردن آنان به کام مرگ خودداری کردم. چشم بر روی خاشاکی در دیدگانم بستم و زهراب اندوهها را آشامیدم. و بر فرو بردن خشم بردباریها کردم و بر هضم رویدادهایی تلخ تر از طعم زهرآگین درخت علقم تحمل کردم. (آن عمرو بن العاص تبهکار در بیعتی که با معاویه کرده است،) شرط نموده که معاویه برای بیعت او قیمتی بپردازد. پیروز مباد دست این بیعت کننده خودفروش و رسوا! و پوچ باد امانت آن زورگویی که از چنان خودفروشی بیعت گرفته است! (ای یاران من) ساز و برگ و وسایل جنگ را آماده بسازید و هرگونه نیازمندیهای پیکار با دشمن را تهیه نمائید، زیرا شعله های جنگ زبانه می کشد. و روشنائی شعله های جنگ سر بر کشیده است. صبر و بردباری برای استقبال رویدادهای کارزار را دریابید، زیرا شکیبائی و تحمل، بهترین انگیزه برای پیروزی است.