احکام شرعی - احکام زکات/ - مصرف زکات - تطابق با فتوای آیت الله العظمی صافی

1925 - انسان می تواند زکات را در هشت مورد مصرف کند: اول : فقیر، و آن کسی که مخارج سال خود و عیالاتش را ندارد و کسی که صنعت یا ملک یا سرمایه ای دارد که می تواند مخارج سال خود را بگذراند فقیر نیست . دوم : مسکین ، و آن کسی است که از فقیر سخت تر می گذراند. سوم : کسی که از طرف امام علیه السلام یا نایب امام مأمور است که زکات را جمع و نگهداری نماید و به حساب آن رسیدگی کند و آن رابه امام علیه السلام یا نایب امام یا فقرا برساند. چهارم : کافرهایی که اگرزکات به آنان بدهند به دین اسلام مایل می شوند یا در جنگ به مسلمانان کمک می کنند. ( ولي بعيد نيست كه اعطا و دادن اين قسم مخصوص به امام عليه السلام باشد. پنجم ...) پنجم : خریداری بنده ها و آزاد کردن آنان . ششم : بدهکاری که نمی تواند قرض خود را بدهد. هفتم : سبیل الله ( يعني هر كار خير و عمل نيكي كه از شارع مقدس نسبت به آن تشويق شده باشد مثل ساختن مدرسه علوم دينيه و پل و منزلگاه براي مسافرين و زوار و مسجد ودارالايتام و تعظيم شعائر و طبع كتب ديني و نشر معارف اسلامي و هر كاري كه موجب تقرب به خداوند متعال باشد. هشتم ...) یعنی کاری که مانند ساختن مسجد منفعت عمومی دینی دارد، یا مثل ساختن پل و اصلاح راه که نفعش به عموم مسلمانان می رسد و آنچه برای اسلام نفع داشته باشد به هر نحو که باشد. هشتم : ابن السبیل ، یعنی مسافری که در سفر درمانده شده . و احکام اینها در مسایل آینده گفته خواهد شد.

1926 - ( جايز است در يك دفعه مقداري زكات به فقير بدهند كه غني شود، ولي اگر به مقدار مخارج يك سال گرفت بعد نمي تواند تا به قدر مخارج سال دارد، زكات بگيرد.) احتیاط واجب آن است که فقیر و مسکین بیشتر از مخارج سال خود وعیالاتش را از زکات نگیرد، و اگر مقداری پول یا جنس دارد فقط به اندازه کسری مخارج یک سالش زکات بگیرد.

1927 - کسی که مخارج سالش را داشته اگر مقداری از آن را مصرف کند و بعد شک کند که آنچه باقی مانده به اندازه مخارج سال او هست یا نه نمی تواند زکات بگیرد

1928 - صنعتگر یا مالک یا تاجری که درآمد او از مخارج سالش کمتراست می تواند برای کسری مخارجش زکات بگیرد و لازم نیست ابزار کار یا ملک یا سرمایه خود را به مصرف مخارج برساند.

1929 - فقیری که خرج سال خود و عیالاتش را ندارد اگر خانه ای دارد که ملک اوست و در آن نشسته یا مال سواری دارد چنانچه بدون اینها نتواند زندگی کند اگرچه برای حفظ آبرویش باشد می تواند زکات بگیرد و همچنین است اثاث خانه و ظرف و لباس تابستانی و زمستانی و چیزهایی که به آنها احتیاج دارد و فقیری که اینها را ندارداگر به اینها احتیاج داشته باشد می تواند از زکات خریداری نماید.

1930 - فقیری که یاد گرفتن صنعت برای او مشکل نیست بنابر احتیاط واجب باید یاد بگیرد، و با گرفتن زکات زندگی نکند ( ولي مادامي كه از تحصيل مخارج عاجز است ، مي تواند زكات بگيرد.) ولی تا وقتی مشغول یادگرفتن است ، می تواند زکات بگیرد.

1931 - به کسی که قبلا فقیر بوده ، و می گوید فقیرم ، اگر چه انسان از گفته اواطمینان پیدا نکند، می شود زکات داد.

1932 - کسی که می گوید فقیرم و قبلا فقیر نبوده یا معلوم نیست ، فقیر بوده یانه ( چنانچه از گفته او اطمينان حاصل نشود، احتياط واجب آن است كه به اوزكات ندهند.) اگر از ظاهر حالش گمان پیدا شود که فقیر است می شود به او زکات داد.

1933 - کسی که باید زکات بدهد، اگر از فقیری طلبکار باشد می تواند طلبی را که از او دارد بابت زکات حساب کند.

1934 - اگر فقیر بدهکار بمیرد و ترکه ای که وافی به بدهیش باشد نداشته باشد،انسان می تواند طلبی را که از او دارد بابت زکات حساب کند. ( ولي اگر مال او به اندازه قرضش باشد و ورثه قرض او را ندهند، يا به جهت ديگر انسان نتواند طلب خود را بگيرد، بنابر احتياط واجب نبايد طلبي راكه از او دارد، بابت زكات حساب كند.)

1935 - چیزی را که انسان بابت زکات به فقیر می دهد لازم نیست به او بگوید که زکات است . بلکه اگر فقیر خجالت بکشد، ( مستحب است به اسم پيشكش بدهد، ولي بايد قصد زكات نمايد.) مستحب است به طوری که دروغ نشود به اسم پیشکش بدهد ولی باید قصد زکات نماید.

1936 - اگر به خیال این که کسی فقیر است به او زکات بدهد، بعد بفهمد فقیرنبوده یا از روی ندانستن مسأله به کسی که می داند فقیر نیست زکات بدهد، چنانچه چیزی را که به او داده باقی باشد باید از او بگیرد و به مستحق بدهد و اگر ازبین رفته باشد پس اگر کسی که آن چیز را گرفته ( مي دانسته زكات است ، انسان بايد عوض آن را از او بگيرد و به مستحق بدهد و اگر نمي دانسته زكات است ، نمي تواند چيزي از او بگيرد و بايد از مال خودش زكات را به مستحق بدهد.) می دانسته یا احتمال می داده که زکات است انسان باید عوض آن را از او بگیرد و به مستحق بدهد ولی اگر به غیرعنوان زکات داده نمی تواند چیزی از او بگیرد و باید از مال خودش زکات را به متسحق بدهد و در همه صور می تواند از مال خودش زکات را بدهد و از کسی که گرفته مطالبه نکند

1937 - کسی که بدهکار است و نمی تواند بدهی خود را بدهد اگرچه مخارج سال خود راداشته باشد می تواند برای دادن قرض خود زکات بگیرد ولی باید مالی را که قرض کرده در معصیت خرج نکرده باشد یا اگر در معصیت خرج کرده از آن معصیت توبه کرده باشد ( بلي از سهم فقرا مي تواند زكات بگيرد، اگر چه از آن معصيت توبه نكرده باشد.) که در این صورت از سهم فقرا می شود به او داد.

1938 - اگر به کسی که بدهکار است و نمی تواند بدهی خود را بدهد زکات بدهد بعدبفهمد قرض را در معصیت مصرف کرده چنانچه آن بدهکار فقیر باشد می تواند آنچه رابه او داده بابت زکات حساب کند ( ولي احتياط واجب آن است كه اگر از آن معصيت توبه نكرده ، چيزي را كه به او داده ، بابت زكات حساب نكند.) ولی اگر چیزی را که گرفته در شرابخواری یا به طور آشکارا در معصیت صرف کرده و از معصیت خود توبه نکرده بنابر احتیاطواجب باید چیزی را که به او داده بابت زکات حساب نکند.

1939 - کسی که بدهکار است و نمی تواند بدهی خود را بدهد اگرچه فقیر نباشد انسان می تواند طلبی را که از او دارد بابت زکات حساب کند.

1940 - مسافری که خرجی او تمام شده یا مرکبش از کار افتاده چنانچه سفر او سفرمعصیت نباشد ( و خود او هم در معصيت نباشد...) و نتواند با قرض کردن یا فروختن چیزی ، خود را به مقصد برسانداگرچه در وطن خود فقیر نباشد می تواند زکات بگیرد ولی اگر بتواند در جای دیگر باقرض کردن یا فروختن چیزی مخارج سفر خود را فراهم کند فقط به مقداری که به آنجابرسد می تواند زکات بگیرد.

1941 - مسافری که در سفر مانده شده و زکات گرفته ، بعد از آنکه به وطنش رسید،اگر چیزی از زکات زیاد آمده باشد ( بايد بنابر احتياط لازم آن را به حاكم شرع بدهد و بگويد آن چيز زكات است .) در صورتی که بدون مشقت نتواند بقیه را به صاحب مال یا نایب او برساند، باید آن را به حاکم شرع بدهد و بگوید آن چیز زکات است .