1 ذی القعده
اخراج حضرت آدم(ع) از بهشت
بنا به روایتی از امام جعفر صادق(ع)، در نخستین روز ماه ذی قعده، حضرت آدم(ع) از بهشت رانده شد و به أمر پروردگار متعال، به زمین هبوط کرد و چون درآن استقرار یافت، از کردار خویش و تبعات منفی آن بسیار ناراحت و اندوهگین شد و به مدت چهل شبانه روز در بالای تپه "صفا" در کنار خانه خدا، به سجده رفت و از فراق بهشت و دور شدن از جوار رحمت الهی، بسیار گریست.
تا این که جبرئیل امین بر وی نازل شد و توبه کردن را به وی آموخت و او را به غسل و طهارت و احرام و تلبیه و سایر أعمال حج آموزش داد و آدم(ع) از روز نهم ذی حجه به أعمال حج پرداخت.
(1)
خداوند سبحان، در چند جا از آیات قرآن مجید، به مسئله هبوط حضرت آدم(ع) و توبه وی اشاره کرد، از جمله در سوره بقره(2)، آیات 35 تا 38-
1- بحارالانوار [علام مجلسی]، ج11، ص 178؛ ج 98، ص 189 و ج 99، ص 35